1 - Jeśli miałbym jedno życzenia chciałbym, żeby tak nie było

       Szedł wolnym krokiem przez korytarz. Teraz w jego głowie nic nie było ułożone. Miał w niej jeden wieki mętlik. Nie rozumiał dlaczego ona nic mu nie powiedziała… Przecież nigdy nie mieli przed sobą tajemnic. Nigdy. Dowiedział się o wszystkim kilka godzin temu, gdy już było za późno… Teraz modlił się w duchu by nic jej się nie stało.

  Był zły na samego siebie, że nic nie zauważył, że wcześniej nie spostrzegł zmiany w zachowaniu i poglądach kobiety. Teraz to było trudne dla niego.

    - Villa! Do jasnej cholery, stój człowieku! – usłyszał za sobą. Zatrzymał się i obrócił. – Lecę za tobą i cię wołam, a ty nic ! 

   - Przepraszam, zamyśliłem się. – odpowiedział.

   - Posłuchaj mnie. Nie musisz dzisiaj grać. Rozmawiałem z chłopakami i każdy jest gotowy wejść za ciebie. Jeżeli chcesz to jedź do niej. Damy radę. – mówił spokojnie trener.

   - Nie… Chcę zostać… To ważny mecz i musimy go wygrać. – mówił. W tej chwili był rozdarty… Wiedział, że za niecałe pół godziny rozpocznie się mecz, który muszą wygrać, był potrzebny swojej drużynie, ale z drugiej strony potrzebowała go też rodzina… Zawsze był przekonania, że rodzina ponad wszystko, ale… Nie wie czy wytrzymałby tam, pomiędzy szarymi ścianami szpitala.

   - Na pewno? – zapytał zatroskany o swojego zawodnika.

   - Tak, zagram. – podniósł wzrok i spojrzał mu prosto w oczy. – Zagram i wygramy.

   - Dobrze. – mężczyzna objął go ramieniem i razem ruszyli w kierunku szatni.

    Piętnasta, rozgrywana minuta. W końcu dostał piłkę na połowie rywala. Minął jednego, drugiego, kolejnego obrońcę… Teraz był już tylko sama na sam z bramkarzem. Szybkie zbadanie sytuacji i kopnął z całej siły. Piłka przeleciała nad bramkarzem i znalazła swoje miejsce w rogu siatki. Na stadionie rozległy się okrzyki radości i wyśpiewywanie jego nazwiska. W jednej chwili został oblegany przez przyjaciół z drużyny, którzy go tulili i gratulowali strzału.

  Piłka była teraz jedynym przedmiotem, na którym mógł wyżyć swoją złość i siłę. Gdy tylko dostawał piłkę do nogi, stawał się na swój sposób agresywny. Gdy odbierano mu piłkę, wściekał się, jak nigdy dotąd. Przyjaciele z drużyny dobrze wiedzieli co się stało, ale nigdy chyba nie widzieli ‘siódemki’ w takim stanie.

   - Człowieku, uspokój się! – mówił do niego Messi, odciągając go od zawodnika z przeciwnej drużyny, z którym zaczął bitwę na słowa, po lekkim faulu.

   Czterdziesta minuta, biegnie z piłką, ale wie, że nie da rady. Widzi innego napastnika, na czystej pozycji. Podaje i gol! Tamci kontratakują. Valdes nie daje rady i kolejny gol na 2:1.

 Ale to nie tak, że piłkarze Blaugrany pozostawią to bez komentarza… On powstaje natychmiastowo. Akcja zaczyna się od Xaviego, który później podaje do Iniesty, a ten do Messiego. Następny z piłką biegnie młodziutki Tello, a ten nie znajdując wolnego miejsca odkopuje do Argentyńczyka. Wtedy sędzia dodaje minutę do czasu pierwszej połowy meczu. Leo, praktycznie od razu spostrzega Villę, do którego podaje, a ten z główki, zalicza swój drugi gol w tym meczu.

  Zarówno na trybunach jak i na murawie wszyscy szaleją, a wtedy rozbrzmiewa gwizdek, kończący połowę. Skierował się za resztą do tunelu, a później do szatni.

   - David, pod prysznic i przebieraj się. – usłyszał od trenera.

   - Co? Dlaczego? – oburzył się.

   - Po pierwsze, sam przyznałeś wcześniej, że całych dziewięćdziesięciu minut nie dasz rady jeszcze zagrać, a po drugie, zrobiłeś już dużo, a teraz wejdzie za ciebie Pedro, a ty w podskokach jedziesz do szpitala, bo nie tylko ty tu teraz się o nią martwisz. – odpowiedział mu stanowczo.

    Szedł szybkim krokiem, przemierzając długi korytarz. Skręcił i na samym końcu ujrzał, siedzącą na krześle, pochyloną dziewczynę. Twarz schowała w dłoniach i siedziała, wpatrzona w podłogę. Za nią rozpościerały się duże, białe drzwi, nad którymi widniał napis Sala Operacyjna.

   - Co z nią? – zapytał, kucając obok brunetki.

   - Nie wiem, to już trwa ponad godzinę… - westchnęła i przejechała dłonią po swoich włosach. On usiadł obok niej. – A jak mecz? – zapytała, spoglądając na niego.

   - Do przerwy 3:1 dla nas. – odpowiedział i pochylił się, opierając się łokciami o swoje kolana. Wtedy drzwi się otworzyły i wyszedł przez nie wysoki lekarz w białym kitlu.

   - Co z moją siostrą?! – oboje równo wstali ze swoich miejsc. Dziewczyna zapytała, ale oboje wyczekiwali odpowiedzi od mężczyzny. On tylko spuścił wzrok.

   - Naprawdę mi przykro. Robiliśmy wszystko co w naszej mocy… - powiedział i zmieszany oddalił się od tej dwójki.

   - Nie… Nie… On nie mówił o mojej siostrze… - wydusiła, oddychając szybko. Zrobiła krok w tył i oparta o ścianę, zsunęła się po niej na ziemie. Jej szczęka drżała, a z oczu popłynęły pierwsze łzy. On stał dalej w swoim miejscu i wpatrywał się w białe drzwi. Sprawiał wrażenie, że ta informacja jeszcze do niego nie dotarła. – David… Jej już nie ma. – słyszał łkanie kobiety. Spojrzał na nią i dopiero wtedy to wszystko uderzyło w niego jak młotem. Ona miała racje… Jej już nie ma. Został sam… Nie! Został sam, ale z dziewczynkami. Dwiema kruszynkami, które kochał nad życie. 

____________________________________________________

 Tak jak obiecałam, rozdział pojawił się w piątek. :)