4 - 'Obiecaj mi, że tylko Ty będziesz obok mnie gdy przyjdą gorsze dni.. Życie powiedz mi czy do końca będziemy razem'

   – Zapytałam się też taty czy zostaniesz z nami na zawsze. Odpowiedział, że nie wie. Zostaniesz? Mam lepszy pomysł! Zostań naszą dobrą macochą! – usłyszał, stojąc przed uchylonymi drzwiami do pokoju jego starszej córki.

   - Zaida, to naprawdę nie zależy ode mnie, ale na razie jestem tu z wami i nigdzie się nie wybieram. – Alita pocałowała małą w czubek głowy. – Może teraz coś ładnego narysujesz, hmm? – zaproponowała, a dziewczynka od razu skinęła głową i podbiegła do swojego biurka. Kobieta wstała i ruszyła w stronę drzwi. David cofnął się trochę, by sprawić wrażenie, że wychodzi dopiero z pokoju Olayi. Brunetka wyszła, przymykając za sobą drzwi.

   - Ali, możesz zostać dziś popołudniu z dziewczynkami? – zapytał, a ona dopiero teraz zauważyła, że on też tam był.

   - Zostanę, a jeżeli można zapytać, to gdzie się wybierasz?

   - Pójdę na trening. Wiesz, że nie mogę siedzieć w miejscu. Muszę się czymś zająć, by nie myśleć…

   - Rozumiem. Pewnie, idź. Spokojnie, zostanę z Olayą i Zaidą.

   - Dzięki, w takim razie pójdę spakować rzeczy na trening. – rzucił i skierował się do swojej sypialni. Cieszył się, że ma przy sobie taką przyjaciółkę, która nigdy nie opuszczała jego rodziny i zawsze była przy nich. To dzięki niej poznał swoją żonę i był jej za to bardzo wdzięczny. Nawet pomagała mu wtedy rozpoczynać rozmowy z Patricią i nie raz była jak tak zwana – swatka. Teraz zgodziła się z nim zamieszkać i pomóc mu z prowadzeniem domu, w wychowaniu córek no i przede wszystkim oboje podtrzymywali się na duchu po stracie bliskiej ich sercu osobie. Ale słowa Zaidy? Czy Alita zostanie z nimi na zawsze? Na pewno będzie starała się być blisko dziewczynek, bo ją uwielbiają i są do niej przywiązane. Kiedyś na pewno i ona znajdzie na swojej drodze życiowej swoją drugą połówkę, z którą będzie chciała spędzić resztę życia. Wtedy na pewno się wyprowadzi i zacznie swoje życie, ale na razie co najważniejsze jest tu razem z nimi i razem się wspierają, za co on jest jej wdzięczny.

     Zeszła na dół i zabrała się za parzenie sobie kawy. W końcu usiadła przy stole z kubkiem gorącego, czarnego wywaru i spojrzała na swój telefon, który ciągle leżał na kuchennym stole. Widniały na nim dwa nieodebrane połączenia, były one od jej przyjaciółki, Natalii. Postanowiła, że za chwilę oddzwoni. Wtedy usłyszała kroki, kogoś schodzącego po schodach, które ucichły w korytarzu, a po chwili szybki tupot maleńkich stup, zbiegających po schodkach.

   - Tato, tato zaczekaj! – zawołała dziewczynka.

   - Kochanie troszkę ciszej, bo obudzisz siostrę. – uśmiechnął się David.

   - Przepraszam. Ciiiii. – wyszczerzyła się, pokazując przy tym swoje ząbki. – Gdzie jest ciocia? Chcę wam coś pokazać. – powiedziała ściszonym głosem. Kobieta wstała ze swojego miejsca i wyszła na korytarz.

   - Tu jestem. – uśmiechnęła się brunetka.

   - Co takiego chcesz nam pokazać. – uśmiechnął się Villa do córki, kucając przed nią.

   - Narysowałam coś. Spójrzcie. Ładne, prawda? – dziewczynka podała kartkę z rysunkiem ojcu, a zainteresowana Alita, przykucnęła obok niego. Spojrzała na dziecięcy obrazek. Niebieskie niebo, białe chmurki, duże, żółte słońce z oczami i uśmiechem, a niżej mały domek i obok niego, trzymające się za ręce cztery postacie. Dziewczynka zaczęła pokazywać i przedstawiać postacie. – To tata, ciocia, ja i Olaya. – uśmiechnęła się mała. – A ta buzia w słoneczku, to mama. – dodała zadowolona. Kobieta automatycznie spojrzała na piłkarza, a on zrobił to samo. Byli w tej chwili oboje zmieszani.

   - Ślicznie księżniczko. Ja już pędzę na trening. – pocałował w czoło córkę.

   - Pa tatusiu. – uśmiechnęła się mała i odprowadziła wzrokiem ojca do drzwi. – Co będziemy dziś robić? – zapytała swojej cioci, a ta wstała na nogi

   - Może najpierw zadzwonimy do cioci Natalii, hmm?

   - Tak, dobrze. – uśmiechnęła się mała i złapała za rękę Alitę. Razem weszły do kuchni i usiadły przy stole. Kobieta wzięła telefon do ręki i zadzwoniła do Natalii.

   - No w końcu! Musimy się spotkać i porozmawiać! Ważne! Zabieraj dziewczynki i idziemy na miasto! Obowiązkowo!

   - Zawsze wiedziałam, że jesteś zwariowana… - zaśmiała się do słuchawki. – Zaida, pójdziemy na spacer z ciocią Natalią?

   - No pewnie. – ożywiła się mała.

   - Słyszałaś. – zaśmiała się do słuchawki. – Oly za godzinę wstanie, to wtedy się wybierzemy.

   - W takim razie będę na was czekać na placu przy Font Magica. Buziaki dziewczyny. Pa.

   - Do zobaczenia. – odpowiedziała i odłożyła telefon. – Ciekawe o czym chce porozmawiać ciocia, hmmm? – uśmiechnęła się, gładząc Zaidę po główce.

   Wszedł ze swoją torbą na ramieniu, a wszyscy obecni w szatni jednocześnie spojrzeli na niego.

   - Coś nie tak? Ubrudziłem się gdzieś? – zapytał zdezorientowany.

   - Nie, tylko… - zaczął Pique.

   - Myśleliśmy po prostu, że zostaniesz na razie w domu. – sprostował szybko Hernandez.

   - Chłopaki, piłka to coś co pozwala mi się odstresować i coś co kocham. Jeżeli mogę, to trenuję. – na jego twarzy pojawił się zarys maleńkiego uśmiechu. Podszedł do swojej szafki i usiadł przed nią. Jego przyjaciel usiadł obok niego.

   - Stary, dobrze że jesteś. – uśmiechnął się i poklepał go po ramieniu.