2 - Mogę zostać, jeśli tylko chcesz, ale powiedz, że potrzebujesz mnie.

     Leżała obok swojej siostrzenicy, gładząc jej ciemne włoski i czekając by usnęła. Wcześniej, ciągle marudziła, gdzie jest jej mamusia… Od czterech dni dziewczynki jej nie widziały, a dziś, w dzień pogrzebu Patricii, starsza Zaida zaczęła o nią pytać…

   - Alita, proszę cię… Zostań tu na razie. Dziewczynki cię uwielbiają, a ja… A ja czuję, że nie dam sobie sam z tym rady. Potrzebuję cię. Nikt inny nie zna nas tak jak ty. Byłaś z nami od zawsze.

  Te słowa pozostały jej w głowie i na pewno jeszcze na długo pozostaną. Usłyszała je od Davida, na drugi dzień, rano po śmierci jego żony, a jej starszej siostry. Obiecała mu, że zostanie i pomoże mu. W końcu obiecała to też jej…

 Spojrzała na swoją sześcioletnią chrześnicę, która już zasnęła. Nachyliła się nad nią i delikatnie pocałowała ją w czoło. Wstała i po cichu wyszła z pokoju. Zajrzała jeszcze obok, do pokoiku Olayi, która również już słodko spała.

  Zeszła po schodach na parter. Spojrzała w głąb salonu, gdzie w ciszy, naprzeciw siebie siedziała czwórka przyjaciół. Łączyli się w bólu razem z jednym. Byli jak ci muszkieterowie, trzech plus jeden. Jeden za wszystkich i wszyscy za jednego.

   Odpuściła, nie będzie im przeszkadzać i przerywać tej ciszy. Skierowała się w innym kierunku, do kuchni, gdzie przy oknie stała wysoka, blondynka w czarnej sukience i szpilkach. Dziewczyna była wpatrzona w krzak z białymi różami, rosnący przed domem.

   - Dziewczynki już śpią. – powiedziała, stając obok niej. – Szkoda, że nie doczekała do siódmych urodzin Zaidy, jej pierwszego dnia w szkole i trzecich urodzin Olayi. – dodała cicho, spuszczając głowę w dół. – Ona zawsze była taka ułożona. Wszystko miała ustalone. Miała czas na wszystko, dla dziewczynek, dla Davida, na zajęcie się domem, a nawet dla swojej młodszej siostry, siadała ze mną i po prostu wysłuchiwała moich wiecznych problemów. – poczuła, że głos jej się zaczyna łamać i drżeć, a pod powiekami, zaczęły się zbierać łzy. – Jej się nie da zastąpić, nawet jeżeli ktoś by się do tego zmuszał. – dodała, ale teraz jakby wszystkie wcześniejsze bariery, puściły… Łzy popłynęły potokiem, po jej twarzy, rozmazując makijaż. Przyjaciółka ją mocno przytuliła.

   - Alita, tak chciał Bóg. Zabrał ją do siebie, bo zapewne teraz zakończył się scenariusz jej filmu. Trzeba żyć dalej, dostosować się do życia bez Patricii. To będzie trudne, ale wykonalne. Kochanie, dasz radę. Wszyscy dacie radę. – mówiła, gładząc ją po jej długich, czarnych włosach.

   - Natalia, będziemy się już zbierać. – usłyszała głos blondyna, wchodzącego do kuchni. Odsunęła się od dziewczyny i spojrzała na niego. Podszedł do nich. – Ali, wiesz, ze zawsze możecie na nas liczyć, na mnie, na Natalię i na Olallę. Zawsze jesteśmy do waszej dyspozycji. Szczególnie teraz. – powiedział Torres i ją przytulił.

   - Dzięki. – posłała rodzeństwu lekki uśmiech i wyszła za nimi do korytarza. Wyszli z domu, a po chwili znaleźli się tam też Hernandez i Reina.

   - Alita, trzymaj się. – szepnął tylko Xavi i ją przytulił. Wyszedł za rodzeństwem Torresów.

   - Wiedz, że jeżeli będziecie czegokolwiek potrzebować, to możecie dzwonić o każdej porze dnia i nocy. Pamiętaj o tym.

   - Dzięki Pepe. Nie wiem co byśmy teraz bez was wszystkich zrobili… Na długo przyjechałeś do Hiszpanii? – zapytała.

   - Zostaję jeszcze dwa tygodnie, więc spokojnie. Nie wiem jak z Fernandem, ale będzie też chciał trochę zostać… Szkoda, że Olalla nie mogła przylecieć z Leo i Norą.

   - Musiała. Jeżeli oboje załapali jakieś przeziębienie, to musiała z nimi zostać. – dodała dziewczyna.

   - Trzymaj się jakoś i dzwoń. – przytulił ją i spojrzał w stronę wejścia do salonu, gdzie właśnie stanął gospodarz, pogrążony w żałobie. Posłał mu lekki uśmiech i wyszedł, zostawiając ich samych.

    Widział jak jego przyjaciel wychodzi z jego domu. Alita zamknęła za nim drzwi i stanęła naprzeciw niego, opierając się o ścianę. Widać było jej rozmazany makijaż. Płakała wcześniej. Nie dziwił się, bo w końcu straciła swoją siostrę i przyjaciółkę w jednym.

   - Zaida dziś pytała o Patricię. Pytała dlaczego musiała dziś zostać w opiekunką i gdzie byliśmy… Trzeba będzie z nimi porozmawiać, wytłumaczyć im. – usłyszał i spojrzał na nią. Dobrze wiedział, że przecież w końcu, któraś z jego córek zapyta o matkę. Chciał tylko żeby to nie zdarzyło się tak szybko, bo to nie będzie proste ani nie niego, ani dla Zaidy i Olayi. – Mogę z nimi porozmawiać, jeżeli chcesz… - usłyszał.

   - Nie… Dziękuję ci, ale to należy do mojego obowiązku. Powiem im o tym jutro. Powinny to usłyszeć ode mnie. – odpowiedział szybko i spróbował wymusić na sobie choć jeden, maleńki grymas, podobny do uśmiechu. – A… Co jej odpowiedziałaś, gdy zapytała o… - zaciął się.

   - Że musiała wyjechać, ale ciągle jest z nią, w jej serduszku… - wydusiła z siebie, smutnym tonem.

   - Dziękuję Ali. – podszedł do niej i pocałował ją w czoło. – Ja już pójdę na górę. Położę się. Tobie też to radzę. – dodał i ruszył schodami do góry. 

____________________________________________________________

I dwójeczka ;)