9 - Stać wśród tych którzy zagubili rytm, Tam nas nie prowadził nikt

 Zaparkowała samochód pod ciągiem budynków i wysiadła z niego. Ruszyła prosto do lokalu, w którym mieściła się cukiernia, gdzie wczoraj zamówiła tort dla Olayi. Zapatrzyła się w ekran swojego telefonu i gdy miała zamiar przekroczyć próg, poczuła że na kogoś wpada.

   - Przepraszam! – zawołała i podniosła wzrok. W mężczyźnie, na którego wpadła rozpoznała jej już znanego wcześniej chłopaka.

   - I znów na siebie wpadamy. – zaśmiał się.

   - Racja, już drugi dzień pod rząd. – dodała.

   - Ale przyznaj, że to są miłe zderzenia. – posłał jej uśmiech. – Kupujesz tu coś? – wskazał na wnętrze cukierni.

   - Zamówiłam tu tort dla siostrzenicy. – odpowiedziała z uśmiechem.

   - W takim razie zapraszam. – otworzył jej drzwi i wpuścił jako pierwszą. Podobało się jej wnętrze cukierni. Ściany były w odcieniu kawy z mlekiem, z jasnymi wzorkami. Po jednej stronie stało kilka stolików, a po drugiej lada z wypiekami za szybą. Z zaplecza wyłoniła się sylwetka niewysokiej kobiety, z wyglądu miała jakieś ponad 50 lat.

   - Dzień dobry. – przywitała się dziewczyna.

   - Dzień dobry. Podać coś? – zapytała kobieta z uśmiechem na ustach i z kątem oka spojrzała na chłopaka, stojącego obok Ality.

   - Chciałabym odebrać zamówienie. – powiedziała i położyła na ladę karteczkę z którą miała odebrać wypiek.

   - Mamy dziś mały poślizg, poprzez awarię z prądem, ale z tego co wiem, to właśnie ten tort jest w trakcie przygotowania, więc jakby mogła pani chwilę poczekać… - mówiła.

   - W takim razie Alito, zapraszam cię na najlepszą kawę i ciasto w mieście. – wtrącił Beni i ukradkiem puścił oczko do kobiety za ladą.

   - W porządku. – odpowiedziała i w tym samym momencie została zaprowadzona przez chłopaka do wolnego stolika w kącie cukierni.

   - Wiesz, że już wczoraj myślałam, żeby gdzieś cię zaprosić, no na przykład na taką kawę. – uśmiechnął się, odsuwając krzesło dla brunetki. – I również cię przeprosić.

   - Przeprosić mnie? Za co? – zapytała, zdziwiona siadając.

   - Za to, że wypaliłem z tym zaproszeniem na imprezę, a Fabian potem powiedział mi, że twoja siostra dopiero co… - ugryzł się w język. – Przepraszam. – zreflektował.

   - Oj przestań, skąd mogłeś wiedzieć.

   - Tak czy siak, chciałem cię przeprosić. – uśmiechnął się, a po chwili do stolika podeszła kobieta z dwiema filiżankami kawy i dwoma kawałkami ciasta na maleńkich talerzykach.

   - Wiesz co Beni… - Alita nachyliła się trochę do chłopaka, gdy tamta odeszła. – Ta kobieta ciągle nas obserwuje, tak dziwnie się patrzy. – szepnęła.

   - A to tylko dlatego, że to moja mama i jutro gdy będę na tradycyjnym niedzielnym obiedzie, wszyscy będą mnie wypytywać czy jesteś moją dziewczyną. – uśmiechnął się, odpowiadając szeptem. Alita spuściła wzrok i jakby z lekka zaczerwieniła się. – Nie no, z tym wypytywaniem to żartowałem, ale na serio, to jest moja mama, a teraz siedzimy w jej rodzinnej cukierni. – wyjaśnił. – Pracuje tu moja siostra, mama i dwie ciotki. Jak to mówią, wszystko zostaje w rodzinie.

   - Rozumiem. – uśmiechnęła się pod nosem.

   - Dzisiejszy wieczór masz zarezerwowany dla siostrzenicy, a jutrzejszy? Co robisz jutro?

   - Idę na mecz, a na nim będę kibicować szwagrowi i przyjaciołom, pilnować dziewczynek i przy okazji wykonywać swoją pracę. – uśmiechnęła się.

   - Właśnie miałem ci zaproponować na ten mecz wyjście, bo mam dwa bilety. Fabian mnie wystawił, bo idzie z Natalią, a ja kupiłem miejsca w dobrym rzędzie.

   - Oni się wycwanili, bo mają już załatwione miejsca w loży vipów. – zaśmiała się. – Ale swoje bilety możesz komuś odsprzedać. Reina niestety jutro w południe musi już wracać, więc jedno miejsce zostaje wolne. Zapraszamy do naszego towarzystwa.

   - Loża vipów? No tak, twój szwagier, brat Natalii… Okey. Dzięki za zaproszenie, chętnie skorzystam. – odpowiedział z uśmiechem. – Mówiłaś, ze na meczu będziesz pracować?

   - Jestem fotografem. Dostałam zlecenie, by sfotografować ‘sportową duszę Barcelony’. Potem te zdjęcia mają trafić do jakichś albumów.

   - Myślałem wcześniej nad fotografią, ale jednak postawiłem na architekturę.

   - Tak czy siak, oboje mamy duszę twórcy. – zaśmiali się oboje.

 Po chwili tort dla Olayi był już gotowy. Dziewczyna podziękowała za miłe spotkanie, spędzony czas i pożegnała się z chłopakiem, wcześniej potwierdzając jutrzejsze spotkanie na Camp Nou.

   Weszła do domu z pakunkiem, który odstawiła na komodę w korytarzu. Zdjęła buty i weszła w głąb pomieszczenia. Przystanęła w progu salonu i ujrzała śpiącego Davida z dziewczynkami, przytulonymi do tego obu boków. Uśmiechnęła się na widok drzemiącej trójki. Oparła się o ścianę i wbiła wzrok w ten piękny obrazek. Zawsze zazdrościła siostrze takiej rodziny. Na początku bardzo zazdrościła Patrici miłości jej i Davida. Ona zawsze dla piłkarza była tylko i wyłącznie przyjaciółką. Na początku to bolało, później przed samym ich ślubem, miała cichą nadzieję, że to się zmieni, a po narodzinach Zaidy już to wszystko zaakceptowała  i cieszyła się ich wspólnym szczęściem.

 Z jednej strony żałowała, że ich ze sobą poznała, a z drugiej, widząc dziewczynki i ich wcześniejszą sielankę, była zadowolona. Samowolnie się uśmiechała.

 Po woli ruszyła w ich stronę. Stanęła za kanapą, centralnie za panem domu. Lekko się pochyliła nad jego ramieniem. Poczuła intensywny, hipnotyzujący i jego charakterystyczny zapach męskich perfum. Zaciągnęła się nim, przymrużając oczy. Chciała go obudzić, mówiąc mu do ucha coś w rodzaju: Śpiąca księżniczko, czas wstawać, ale normalnie nie miała serca. Spał z dziewczynkami tak słodko. Znów się uśmiechnęła i po cichu wyszła do kuchni. W zlewie stała jedna szklanka, więc od razu zabrała się za umycie jej. Chciała ją odłożyć do szafki, ale ta wyślizgnęła się jej z dłoni i spadła na podłogę, rozbijając się na kawałeczki, wydając przy tym głośny brzęk. Alita od razu przykucnęła by pozbierać szkło.

  Obudził go brzęk dobiegający z kuchni. Pomrugał kilka razy, bo się do końca obudzić. Delikatnie odsunął swoje córki, by wstać tak, żeby ich nie zbudzić.

   - Cholera! – usłyszał z kuchni. Wstał i jeszcze zaspany ruszył we wcześniej wskazanym kierunku. Stanął w progu i zauważył kucającą drobną brunetkę, a wokół niej mnóstwo kawałeczków szkła. Dopiero po chwili zauważył, czerwone krople krwi, kapiące z jej dłoni, którą trzymała wyciągniętą nisko nad podłogą, a w drugiej trzymała niewielkie kawałeczki potłuczonej szklanki.

   - Boże Alita, zostaw to. – zerwał się i już był przy niej. Wytrącił szkło z jej drugiej dłoni i pomógł się podnieść. Usadowił ją na krześle i od razu sięgnął po apteczkę. – Teraz może trochę popiec. – mruknął, zabierając się za oczyszczanie rany. Gdy od czasu do czasu syknęła z bólu, ten przestawał na chwilę i spoglądał na jej twarz. – Jak dziecko Ali, jak dziecko. – zaśmiał się, zawiązując supełek na bandażu, owiniętym na jej dłoni, po czym niespodziewanie dla niej ucałował wewnętrzną część jej dłoni. – No, ale już po kłopocie. – uśmiechnął się i znów spojrzał na twarz przyjaciółki, ale tym razem w oczy. Oboje patrzyli sobie w swoje brązowe jak łupina kokosa, tęczówki. Po chwili jednak mężczyzna spuścił wzrok i lekko się uśmiechnął. Wstał i w ciszy zabrał się za dokładne zamiatanie kafelek w kuchni.

   - Dziękuję. – usłyszał ciche. 

   - Nie ma za co. – odparł.

   - Tato, gdzie jesteś? – usłyszeli z salonu głos starszej dziewczynki.

   - Ja do nich pójdę. – dziewczyna wstała i powędrowała do pomieszczenia, gdzie były jej siostrzenice.

Od tamtego momentu w kuchni, panowała dziwna atmosfera pomiędzy nimi. Sami nie wiedzieli dlaczego. To dla nich było dziwne i niewytłumaczone.

 W końcu przybyli wszyscy zaproszeni goście na małe przyjęcie urodzinowe dla Olayi.

Na samym początku Alita zaproponowała coś ciepłego do picia, a Natalia poszła pomóc przyjaciółce.

   - Słyszałam, że umówiłaś się jutro z Benim. – wyszczerzyła zęby.

   - Skąd wiesz? – zapytała zdezorientowana Alita, zalewając kawy wrzącą wodą.

   - Muniz oczywiście musiał się pochwalić tym Fabianowi, a ten powiedział mi. – zaśmiała się blondynka.

   - A mówią, że to kobiety plotkują. – przewróciła oczami i chciała chwycić tacę z kubkami, ale owinięta dłoń bandażem jej to uniemożliwiła.

   - Daj to. – Natalia przejęła od niej tacę. – Tak właściwie to co ci się stało? – zapytała, patrząc na nią podejrzliwie.

   - Stukałam szklankę i się skaleczyłam, zbierając jej kawałeczki z podłogi. – odpowiedziała i wyszła z kuchni, a za nią młoda Torresówna.

 Chwilę później wniesiono tort ze świeczką w kształcie trójki. Wszyscy śpiewali dla dziewczynki ‘sto lat’. Olaya z pomocą siostry i dwójki małych przyjaciół zdmuchnęła maleńki promyk, co sprawiło czwórce najmłodszych największą frajdę. Alita zabrała tort z powrotem do kuchni, by go pokroić. Wzięła duży nóż do prawej ręki, ale było jej nie wygodnie, więc postanowiła spróbować lewą. Po chwili w progu pojawił się David, widząc, że rana na prawej ręce przeszkadza jej w pokrojeniu tortu, a leworęczna nie była, od razu podszedł do niej i niespodziewanie dla dziewczyny, delikatnie złapał za jej dłoń, by wyjąć z niej nóż. Obróciła głowę i znów ich spojrzenia się spotkały. Taka sama sytuacja, jak sprzed kilku godzin.

   - Pomogę ci. – rzekł i zabrał się za krojenie tortu córki. Brunetka zrobiła krok w bok, by zrobić miejsce przyjacielowi. 

__________________________________________

W końcu napisałam ten rozdział! Ufff ! 

Dziś meczyk! Uwzględniam wygraną Barcelony, bo nikogo inneg przecież ♥
Ps. Status po meczu - podły ; (